وصیّت

یا عَلیُّ، مَن لَم یُحسِن وَصِیَّتَهُ عِندَ مَوتِهِ کانَ نَقصاً فی مُرُوَّتِهِ وَ لَم یَملِکِ الشَّفَاعَةَ.
ای علی، کسی که هنگام مرگش وصیّت خوبی نکند در مروّت و مردانگی‌اش نقص و کمبودی دارد و مالک شفاعت نمی‌شود (یعنی شفاعت ما به او نمی‌رسد)
بحارالانوار، ج 77، ص 46

از قانون ارث تنها یک عدّه از بستگان آن هم روی حساب معیّنی بهره می‌برند، در حالی که شاید کسان دیگری از فامیل و احیاناً برخی دوستان و آشنایان نزدیک نیاز مبرمی به کمک‌های مالی داشته باشند.
همچنین در مورد برخی وارثان گاه مبلغ ارث پاسخگوی نیاز آنها نیست. جامعیّت قوانین اسلام اجازه نمی‌دهد که این خلأها پر نشود، لذا در کنار قانون ارث قانون وصیّت را قرار داده و به مسلمانان اجازه می‌دهد که نسبت به یک سوم از اموال خود برای بعد از مرگ، خودشان تصمیم بگیرند.
از اینها گذشته گاه انسان می‌خواهد کارهای خیری کند، امّا در زمان حیاتش به سبب نیازهای مالی موفّق به این امر نمی‌شود، منطق عقل ایجاب می‌کند که او از اموالی که زحمت تحصیل آن را کشیده، برای انجام دادن این کارهای خیر لااقل بعد از مرگش محروم نمانَد.
مجموع این امور موجب شده است که قانون وصیّت در اسلام تشریع شود.

پی‌نوشت‌ها:

 

منبع مقاله :
مکارم شیرازی، ناصر، (1390) انوار هدایت (مجموعه مباحث اخلاقی)؛ قم: انتشارات امام علی بن ابی طالب (ع)، چاپ اول.